Beslenmek fiziksel bir ihtiyaçtır.
Ancak biz bunu zaman zaman unutup duygularımızın beslenmemizi yönetmesine izin veririz.
Kimimiz çok mutlu olunca mutluluğunu yiyeceklerle paylaşır
Kimimiz ise üzüntü ve öfkesini unutmak için yiyeceklere sarılır.
Peki geçmişimiz de beslenmemizi etkileyebilir mi?
Neden olmasın.
Herkesin kırgınlıkları, öfkeleri, yaşanmışlıkları ve yaşanamamışlıkları var ve bazılarımız bunları başka şekillerde aşarken bazılarımız ise unutmak, yok saymak, bizi etkilemediğini ispatlamak için yiyeceklerin arkasına saklanabiliyor.
Yemek yeme davranışı bize kendimizi özgür hissettirdiği için yiyoruz.
Bu konuda bize kimsenin karışamayacağını ispat etmek için yiyoruz.
Kendimizden nefret etmek için yiyoruz.
Kendimizi cezalandırmak için yiyoruz.
Mutlu olduğumuzu göstermek, mutsuzluğumuzu unutmak için yiyoruz.
Yiyoruz, yiyoruz, yiyoruz...
Peki nereye kadar sürecek bu böyle?
Hayatta karşımıza bir çok fırsat çıkabilir ancak yaşamak için verilen tek şansımızı bu şekilde kullanarak iyi mi yapıyoruz acaba?
Alt satırlarda cevabını bulacağız sanırım.
Size altta fotoğrafını göreceğiniz bir kitaptan bahsedeceğim bugün
Orada yazar, bu durumu şöyle özetlemiş.
''Yeterince anlayış, sevgi ve takdir görmüyorsak kendimizi durumun gereklerine göre ayarlarız. Beklentilerimizi düşürürüz. İhtiyacımız olan şeyleri artık istemeyiz. Acıyan yerlerimizi artık göstermeyiz, teskin edilmemiz gerekirken bundan vazgeçeriz. İnsanların bizi görmek isteyeceği beklentisine son veririz. Ve ayakta kalmak konusunda, avuntu da ve sevinçte kendimize, yalnızca kendimize dayanmaya başlarız. Yemeye başlarız ve yedikçe yeriz.''
Geneen Roth, zorlantılı yemek yeme davranışına sahip olmuş ve neredeyse 20 yıldır bundan nasıl kurtulmak gerektiği konusunda atölyeler yöneten bir yazar.
Kişilerin aralamaya zorladığı perdelerin arkasına geçmesine, geçmişin karanlık odalarından çıkıp şu ana gelmelerine yardımcı olan bir kadın.
Sevginin Yerini Yemek Alınca ise kitabın giriş kısmında Geneen tarafından şu şekilde anlatılmış. ''Bu kitap insanların kendilerini niçin yemeğe verdikleri sorununun özüne iniyor. Çocukken aldığımız mesajları, onları nasıl kendimizden nefret etmeye dönüştürdüğümüzü ve bu acıyı gerek öbür insanlara gerek kendi çocuklarımıza nasıl yansıttığımızı araştırıyor. Kendimizi geçmiş acıların kurbanı olarak hissetmektense şimdi, şu an değişmek için sorumluluk almanın önemini vurguluyor.''
Ben bu kitabı okurken gerçekten insan psikolojisinin hiç umulmadık durumlarda umulmadık şeyler yapmaya açık olduğunu bir kez daha anladım. Başkaları bizi sevmiyorsa seçebileceğimiz iki seçenek vardır. Birincisi kendimizi daha çok sevmek (Bencillik sınırına ulaşabilir.) ikincisi ise kendimizden nefret etmek. İki durumda sonuç olarak aynı kapıya yani zorlantılı yemek yeme davranışına açılan birer hol gibi.
Kendimize bunu yapmamızın sebebini de Roth, şöyle açıklamış.
''Tam olarak neyi istiyorsak ona sahip olmak için kendimize izin veriyoruz. Yaşamlarımızın geri kalanına gelince, sürekli olarak kısıtlanmış duygular diyetindeyiz.''
Kısıtlanmış duygular diyeti...
Gerçekten de ne kadar doğru.
Mutluysan kahkaha atma, sevinçliysen kar topu oynama ki hayatta kalasın, hamileysen sokağa çıkma gibi gibi dayatmalar altındayız mesela ülkemde.
Duygularımızı kısıtlamak için çevreden gelen bir baskı bulutunun altında yaşıyoruz.
En basitinden kız çocuğusun sen hanım hanım otur, oğlan çocuğusun sen vur, kır, parçala evladım zihniyetiyle yetiştiriliyor nice çocuklarımız.
Yeme davranış bozukluklarının daha çok kadınlarda görülmesinin sebeplerinden bir tanesi işte size.
Özgür bırakılmadıkça, çevremizdekiler her daim bizden bir beklenti içinde olduklarında ve biz bunlara katlanamaz hale geldiğimizde tepki olarak bunu yapabiliyoruz.
Ancak içimizde bir güç var, buna hayır diyebilecek bir güç.
İnansan da inanmasan da, sen değerlisin.
Ben değerliyim.
Kendinize bunu her an hatırlatın...
''Çocukken bizden anne babalarımız sorumluydular. Ama yetişkinler olarak kimsenin bizimle ilgili sorumluluğu yok. Onların daha en başta yanımızda olmamaların bir telafisi yok. Ne bir sevgili, ne bir can ciğer arkadaş, ne bir terapist, ne bir destek grubu, kimse.
Yalnızca kendiniz. Size koşulsuz sevgi, güven duygusu ve kesintisiz ilgi gösterebilecek tek kişi sizsiniz. Yalnızca siz.''
Diyor Geneen Roth ve ben buna sonuna kadar katılıyorum.
Gelelim şu geçmiş konusuna.
Geçmişimiz bizim çoğu şeyimiz. Ancak şimdimiz değil sevgili okur.
Geçmişe takılı kaldığımız, orada yaşamayı sürdürdüğümüz müddetçe bir yarınımız olamayacak. O yüzden geçmişi sindirip önümüze bakmalıyız.
Geneen Roth ise üzerinde düşünmeye değer bir noktaya parmak basarak şu şekilde bir yol göstermiş kitabında.
''Arkamıza bakmadan önümüze bakamayız.
Geçmişteki acıları iyileştirmeyi istemeden bize iyi gelen bir ilişki yaşayamayız.
İyileşmek için önce bunun mümkün olduğuna inanmalıyız.İyileşme isteğimiz öfke, üzüntü ve acı gibi duygulardan duyduğumuz korkudan daha şiddetli olmalı. Her şeyden ve herkesten çok iyileşmeyi istemeliyiz.
.....
Yaşamınızın niteliğini yaralarınız değil, o yaralarla ne yaptığınız belirler. Onu nasıl sarıyorsunuz, onunla dans mı ediyorsunuz yoksa kendinizi onun altına mı gömüyorsunuz?''
''Yaşamın bir yönünü derinlemesine keşfedince karşınıza çıkan cevaplar her alanı kapsar. Yemekle ilgili saplantılarınızdan kurtulma aşamasında öğrendiğiniz şeyler aynı zamanda sevmek konusunda öğrenmeye muhtaç olduğunuz şeylerdir.
Kendinizi adayın.
Doğruyu söyleyin.
Kendinize güvenin.
Acının da başka her şey gibi bir sonu var.
Gülmeniz kolay olsun.
Ağlamanız kolay olsun.
Sabırlı olun.
Savunmasızlığa açık olun.
Tutunduğunuz bir şeyin sıkıntı vermeye başladığını anladığınızda onu bırakın.
Başarısızlığa açık olsun.
Korku yüzünden bilinmeyene atlamaktan veya karanlıkta oturmaktan vazgeçmeyin.
Unutmayın ki her şey biter, çalınır, kırılır, eskir; bedenler sarkıp kırışır; herkes acı çeker ve herkes ölür.
Hiçbir sevgi eylemi ziyan olmaz.''
Sevgiye dair her şeyden mutlu olabilen, çok seven bir insanım.
Sevgiyi seviyorum.
Ve sevgiyi tercih ediyorum.
Ve sanırım Roth da benimle aynı fikirde:
'' Birini sevmek ve sevilmek insana başka insanlarla, tüm canlılarla neyin mümkün olduğunu öğretir.
Kendinizi değişim yaratan biri mi yoksa etkisiz eleman olarak mı gördüğünüz önemli. Kendinizi saygıyla mı yoksa umursamazca mı değerlendirdiğiniz önemli.
Kendiniz üstünde verdiğiniz her uğraş önemli.
Sevgiyi tercih ettiğiniz her sefer önemli.''
Sevgiyi, iyiyi, güzeli tercih ettiğiniz her yeni güne gelsin bu yazı.
Kendinizi sevmekle başlayın işe.
Çünkü unutmayın, siz değerlisiniz.
Kendinizi severek ve kendinize saygı göstererek başlayın işe sonra da çevrenizdekilere aynısı uygulayın. Her şeyin çok daha kolay olduğunu göreceksiniz.
Sevgiyle kalın, sizi seviyorum...
Kimimiz çok mutlu olunca mutluluğunu yiyeceklerle paylaşır
Kimimiz ise üzüntü ve öfkesini unutmak için yiyeceklere sarılır.
Peki geçmişimiz de beslenmemizi etkileyebilir mi?
Neden olmasın.
Herkesin kırgınlıkları, öfkeleri, yaşanmışlıkları ve yaşanamamışlıkları var ve bazılarımız bunları başka şekillerde aşarken bazılarımız ise unutmak, yok saymak, bizi etkilemediğini ispatlamak için yiyeceklerin arkasına saklanabiliyor.
Yemek yeme davranışı bize kendimizi özgür hissettirdiği için yiyoruz.
Bu konuda bize kimsenin karışamayacağını ispat etmek için yiyoruz.
Kendimizden nefret etmek için yiyoruz.
Kendimizi cezalandırmak için yiyoruz.
Mutlu olduğumuzu göstermek, mutsuzluğumuzu unutmak için yiyoruz.
Yiyoruz, yiyoruz, yiyoruz...
Peki nereye kadar sürecek bu böyle?
Hayatta karşımıza bir çok fırsat çıkabilir ancak yaşamak için verilen tek şansımızı bu şekilde kullanarak iyi mi yapıyoruz acaba?
Alt satırlarda cevabını bulacağız sanırım.
Size altta fotoğrafını göreceğiniz bir kitaptan bahsedeceğim bugün
Orada yazar, bu durumu şöyle özetlemiş.
''Yeterince anlayış, sevgi ve takdir görmüyorsak kendimizi durumun gereklerine göre ayarlarız. Beklentilerimizi düşürürüz. İhtiyacımız olan şeyleri artık istemeyiz. Acıyan yerlerimizi artık göstermeyiz, teskin edilmemiz gerekirken bundan vazgeçeriz. İnsanların bizi görmek isteyeceği beklentisine son veririz. Ve ayakta kalmak konusunda, avuntu da ve sevinçte kendimize, yalnızca kendimize dayanmaya başlarız. Yemeye başlarız ve yedikçe yeriz.''
Geneen Roth, zorlantılı yemek yeme davranışına sahip olmuş ve neredeyse 20 yıldır bundan nasıl kurtulmak gerektiği konusunda atölyeler yöneten bir yazar.
Kişilerin aralamaya zorladığı perdelerin arkasına geçmesine, geçmişin karanlık odalarından çıkıp şu ana gelmelerine yardımcı olan bir kadın.
Sevginin Yerini Yemek Alınca ise kitabın giriş kısmında Geneen tarafından şu şekilde anlatılmış. ''Bu kitap insanların kendilerini niçin yemeğe verdikleri sorununun özüne iniyor. Çocukken aldığımız mesajları, onları nasıl kendimizden nefret etmeye dönüştürdüğümüzü ve bu acıyı gerek öbür insanlara gerek kendi çocuklarımıza nasıl yansıttığımızı araştırıyor. Kendimizi geçmiş acıların kurbanı olarak hissetmektense şimdi, şu an değişmek için sorumluluk almanın önemini vurguluyor.''
Ve ekliyor '' Zorlantılı davranışları tedavi etmek yetmiyor. Bir sonraki adım, kendimizle ve başkalarıyla derin ilişkiler kurmak, yüreklerimizi sevgiye açmak. İşte bu kitap o adımı atmak hakkında.''
Ben bu kitabı okurken gerçekten insan psikolojisinin hiç umulmadık durumlarda umulmadık şeyler yapmaya açık olduğunu bir kez daha anladım. Başkaları bizi sevmiyorsa seçebileceğimiz iki seçenek vardır. Birincisi kendimizi daha çok sevmek (Bencillik sınırına ulaşabilir.) ikincisi ise kendimizden nefret etmek. İki durumda sonuç olarak aynı kapıya yani zorlantılı yemek yeme davranışına açılan birer hol gibi.
Kendimize bunu yapmamızın sebebini de Roth, şöyle açıklamış.
''Tam olarak neyi istiyorsak ona sahip olmak için kendimize izin veriyoruz. Yaşamlarımızın geri kalanına gelince, sürekli olarak kısıtlanmış duygular diyetindeyiz.''
Kısıtlanmış duygular diyeti...
Gerçekten de ne kadar doğru.
Mutluysan kahkaha atma, sevinçliysen kar topu oynama ki hayatta kalasın, hamileysen sokağa çıkma gibi gibi dayatmalar altındayız mesela ülkemde.
Duygularımızı kısıtlamak için çevreden gelen bir baskı bulutunun altında yaşıyoruz.
En basitinden kız çocuğusun sen hanım hanım otur, oğlan çocuğusun sen vur, kır, parçala evladım zihniyetiyle yetiştiriliyor nice çocuklarımız.
Yeme davranış bozukluklarının daha çok kadınlarda görülmesinin sebeplerinden bir tanesi işte size.
Özgür bırakılmadıkça, çevremizdekiler her daim bizden bir beklenti içinde olduklarında ve biz bunlara katlanamaz hale geldiğimizde tepki olarak bunu yapabiliyoruz.
Ancak içimizde bir güç var, buna hayır diyebilecek bir güç.
İnansan da inanmasan da, sen değerlisin.
Ben değerliyim.
Kendinize bunu her an hatırlatın...
''Çocukken bizden anne babalarımız sorumluydular. Ama yetişkinler olarak kimsenin bizimle ilgili sorumluluğu yok. Onların daha en başta yanımızda olmamaların bir telafisi yok. Ne bir sevgili, ne bir can ciğer arkadaş, ne bir terapist, ne bir destek grubu, kimse.
Yalnızca kendiniz. Size koşulsuz sevgi, güven duygusu ve kesintisiz ilgi gösterebilecek tek kişi sizsiniz. Yalnızca siz.''
Diyor Geneen Roth ve ben buna sonuna kadar katılıyorum.
Gelelim şu geçmiş konusuna.
Geçmişimiz bizim çoğu şeyimiz. Ancak şimdimiz değil sevgili okur.
Geçmişe takılı kaldığımız, orada yaşamayı sürdürdüğümüz müddetçe bir yarınımız olamayacak. O yüzden geçmişi sindirip önümüze bakmalıyız.
Geneen Roth ise üzerinde düşünmeye değer bir noktaya parmak basarak şu şekilde bir yol göstermiş kitabında.
''Arkamıza bakmadan önümüze bakamayız.
Geçmişteki acıları iyileştirmeyi istemeden bize iyi gelen bir ilişki yaşayamayız.
İyileşmek için önce bunun mümkün olduğuna inanmalıyız.İyileşme isteğimiz öfke, üzüntü ve acı gibi duygulardan duyduğumuz korkudan daha şiddetli olmalı. Her şeyden ve herkesten çok iyileşmeyi istemeliyiz.
.....
Yaşamınızın niteliğini yaralarınız değil, o yaralarla ne yaptığınız belirler. Onu nasıl sarıyorsunuz, onunla dans mı ediyorsunuz yoksa kendinizi onun altına mı gömüyorsunuz?''
''Yaşamın bir yönünü derinlemesine keşfedince karşınıza çıkan cevaplar her alanı kapsar. Yemekle ilgili saplantılarınızdan kurtulma aşamasında öğrendiğiniz şeyler aynı zamanda sevmek konusunda öğrenmeye muhtaç olduğunuz şeylerdir.
Kendinizi adayın.
Doğruyu söyleyin.
Kendinize güvenin.
Acının da başka her şey gibi bir sonu var.
Gülmeniz kolay olsun.
Ağlamanız kolay olsun.
Sabırlı olun.
Savunmasızlığa açık olun.
Tutunduğunuz bir şeyin sıkıntı vermeye başladığını anladığınızda onu bırakın.
Başarısızlığa açık olsun.
Korku yüzünden bilinmeyene atlamaktan veya karanlıkta oturmaktan vazgeçmeyin.
Unutmayın ki her şey biter, çalınır, kırılır, eskir; bedenler sarkıp kırışır; herkes acı çeker ve herkes ölür.
Hiçbir sevgi eylemi ziyan olmaz.''
Sevgiye dair her şeyden mutlu olabilen, çok seven bir insanım.
Sevgiyi seviyorum.
Ve sevgiyi tercih ediyorum.
Ve sanırım Roth da benimle aynı fikirde:
'' Birini sevmek ve sevilmek insana başka insanlarla, tüm canlılarla neyin mümkün olduğunu öğretir.
Kendinizi değişim yaratan biri mi yoksa etkisiz eleman olarak mı gördüğünüz önemli. Kendinizi saygıyla mı yoksa umursamazca mı değerlendirdiğiniz önemli.
Kendiniz üstünde verdiğiniz her uğraş önemli.
Sevgiyi tercih ettiğiniz her sefer önemli.''
Sevgiyi, iyiyi, güzeli tercih ettiğiniz her yeni güne gelsin bu yazı.
Kendinizi sevmekle başlayın işe.
Çünkü unutmayın, siz değerlisiniz.
Kendinizi severek ve kendinize saygı göstererek başlayın işe sonra da çevrenizdekilere aynısı uygulayın. Her şeyin çok daha kolay olduğunu göreceksiniz.
Sevgiyle kalın, sizi seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder